Mzurisana: de Maan op School

Mijn grote vriend Mzurisana is een oerverteller van verhalen. In bijna alle culturen komt hij onder een andere naam voor. Van hem wordt verteld, dat het zijn grootste plezier was om verhaalbrokstukjes te verzamelen en aaneen te rijgen.

Het begon al toen hij jong was en naar school moest. Omdat leren belangrijk is. Omdat feiten, samenhang en overzicht nodig zijn om de wereld te begrijpen.

Op een dag ging het op school over de maan en Mzurisana vertelde vol trots, dat hij de maan gered had. "Gisteravond, moest ik water halen", begon hij. "Ik wilde het putemmertje laten zakken, toen ik op de bodem van de put de maan zag liggen. Ik aarzelde geen moment en gooide een touw met een haak naar beneden. Ik riep de maan op het touw te pakken en stevig vast te houden.
De maan was erg zwaar, ik trok en trok, maar tenslotte gaf zij mee en viel ik op mijn rug! Toen ik omhoog keek, zag ik de maan gelukkig weer aan de hemel staan. De maan bedankte me en vol schaamte over haar domheid verstopte ze zich achter een wolk."

Na dit verhaal vroeg de meester Mzurisana: "Vertel nu eens, wat is belangrijker voor ons: de zon of de maan?"

"Natuurlijk is de maan belangrijker", antwoordde Mzurisana zonder aarzelen, "de zon verschijnt overdag als het licht is, maar de maan komt ‘s nachts om licht te brengen in de duisternis. Pas de duisternis leert ons wat gebrek aan licht betekent en dan is er de maan die ons met haar licht van hoop vervult."

Lichtelijk geïrriteerd, door Mzurisana's weinig wetenschappelijke antwoorden, ging de meester door: "Hoe zit dat dan dat elke keer maan eerst groter wordt en dan weer kleiner en tenslotte verdwijnt totdat er weer een nieuwe verschijnt?"

"Da's toch logisch", vertelde Mzurisana verder. "Stukje bij beetje breken ze de oude maan af en strooien die uit over de hemel. Dat zijn de sterren. Vervolgens boetseren zij van dezelfde stukjes weer een nieuwe maan. Bij volle maan zie je veel minder minder sterren. Weet u…."
Mzurisana begon nu aardig op stoom te komen. De meester besloot Mzurisana's gebrek aan toetsbare kennis echter af te straffen met een paar flinke zweepslagen op zijn voetzolen.

Met tranen in de ogen van de pijn reageerde Mzurisana:
"Alleen dwazen geloven dat je het verlangen naar kennis kunt opwekken met slaag. Een brandend hart verlangt naar wijsheid. Brandende voeten hebben slechts behoefte aan ijskoudwater."