dinsdag 21 januari 2014

Speelweide met zes spelers

Vrij naar Vernon February, die in het vertellen van een metaforisch verhaal meer mogelijkheden zag zoiets complex als "apartheid" uit te leggen aan mensen hier in Nederland. Er is voor dit verhaal-van-de-maand gekozen in verband met het Mtiririko-project in Zuid-Afrika (april 2014). Meer weten? Lees verder...



Speelweide met zes spelers ...  

... of zijn het er misschien nog meer?
 


Stel u de plek van gisteren voor: een veldje in de middag zon. Rechts verschijnen een paar jonge muizen in beeld. De eerste keer, dat ze zonder toezicht van hun ouders de wereld ontdekken. Wat vinden ze? Een ware speelplek: zand, gras, met hier en daar een heuveltje. De mogelijkheden zijn grenzeloos. Dan van links: onbekende wezens. Niet groot. Wel laag bij de grond, langgerekt en met een gladde huid. De muisjes aarzelen. De nieuwkomers wachtten af. Ook zij hebben de anderen nog nimmer eerder gezien. Alleen het achterste gedeelte van elk diertje komt hen enigszins bekend voor. De rest is hen zo harig en zo bol. Echt lang houden ze deze impasse niet vol. De speelplek wacht. Bovendien wat kun je allemaal niet aan elkaar ontdekken? Of wat kun je met elkaar niet doen? Glijden langs de gladde ruggen. Blindemannetje spelen met snorharen. Mogelijkheden eindeloos.

Als de zon ondergaat en langer wordende schaduwen over het veldje en de spelende dieren glijden, gaan beide partijen moe maar voldaan en vol verhalen naar huis.

Moeder Muis is woedend. Hebben ze niet beseft in welk gevaar ze hebben verkeerd? Slangen zijn niet om mee te spelen. Slangen zijn onbetrouwbaar. Voor je het weet ben je opgegeten. Voor straf zonder eten op bed!

Moeder Slang is des duivels. Typisch iets voor de moderne jeugd. Sloof je je uit voor een verantwoorde maaltijd, laten ze buiten zo maar lekkere, voedselrijke hapjes liggen. Voor straf zonder eten op bed!

Als de volgende ochtend, de zon opkomt boven een van de mooiste speelplekjes, ziet de wereld er toch opeens geheel anders uit.

Marcel van der Pol (Keridwen)

maandag 6 januari 2014

Op zoek naar Mr Serendip: 8. Mr Serendip

Mr Serendip

Hij twijfelde tussen zijn onmiddellijke vrijheid en zijn nieuwsgierigheid, naar wat hij op de laptop over zijn ondervragers te weten kon komen. De buitendeur was niet op slot. Hij wierp een snelle blik op zijn omgeving. Een verlaten bedrijventerrein. Geen mens te bekennen. Scheef hangende borden toonden teksten die hij niet goed kon lezen. Heel in de verte zag hij een snelweg met druk verkeer. Het was dat hij zoveel films had gezien waarin de held ondanks alle gevaren was gebleven om de oplossing van zijn problemen (en de problemen voor wie hij de held was)  te vinden op een werkende computer die toevallig werd gevonden op zijn vlucht van gevangenschap naar bevrijding. Ook hij kon deze verleiding niet weerstaan.  Als de anderen zó dom waren geweest, dan moet hij daar toch van gebruik wel maken (Hollywood-wet)? Of was het een volstrik?
Toegang tot de laptop zelf (tot de meeste programma's en de harddisk) bleek grotendeels geblokkeerd of versleuteld, het internet daarentegen kon hij probleemloos op. Was dit misschien een test? Zou dit onderdeel zijn van een 'hoger' plan om hem in de war te brengen, uit balans te krijgen, ontvankelijk te maken voor ...? Ja, waarvoor eigenlijk? Hij negeerde vooralsnog het internet en richtte al zijn kennis en kunde op de laptop zelf. Slechts de een kopie van memorydump wist hij in handen te krijgen. Dat was echter meer dan genoeg. Met een weinig bekend programma dat hij wist te downloaden van een specifieke site op het  internet, wist hij de geredde gegevens te ontcijferen. Hij hield verbluft de adem in. Reeds sinds zijn 'ontmoeting' met Mr Nosey werd hij specifiek (zelfs met terugwerkende kracht) in de gaten gehouden. Een geavanceerd analyseprogramma had hem probleemloos uit een overweldigende berg metadata gevist. Geadviseerd was hem gedurende langere tijd te blijven volgen. Via internet. Via de telefoon. Zelfs via de snailmail, de ouderwets trage papieren post. Naast hijzelf werd ook zijn directe omgeving in de gaten gehouden. Via dezelfde kanalen. Allen kregen code triple-O (met de O van Oranje; slechts een 'treetje' verwijderd van code Rood = actieve terrorist = direct ingrijpen dan wel elimineren).

Geschrokken vluchtte hij het internet op en probeerde elk account dat hij ooit had bezeten te deleten.  Hoe subtiel hij zich ook probeerde te gedragen, uiteraard trokken zijn acties al snel de aandacht van officiële en onofficiële zijde. De officiële zijde zweeg voornamelijk, liet hem slechts merken dat hij werd gevolgd.
"Pas op!" waarschuwde hij de onofficiële zijde en gebruikte daarvoor een internetcode waarvan hij hoopte dat geen enkele officiële instant het bestaan of  de betekenis wist (al begon hij daar opeens èrg aan te twijfelen!). "<code> PAS OP! <\code>"

"Rustig maar.", kwam het antwoord (in dezelfde code) van diverse geïnteresseerde kanten. "Wij weten wel wat wij doen. Wij zijn heel slim. Wie kan er nu slimmer dan wij, Whizzkids? Wij verdedigen het vrij internetverkeer. Wij strijden voor democratie, vrijheid, gelijkheid en blijheid zowel op aarde als op het internet. Wij hebben hypermoderne en aan onze eisen aangepaste  laptops, smartphones en tablets. Wij kennen alle talen, besturingssystemen en krochten van het internet als onze broekzak. Wij weten precies wie wie in de gaten houdt. Zelf blijven wij uiteraard buiten beeld ... Altijd!"

"Dát nou", reageerde hij, "is pas ècht zó verschrikkelijk 2013! Wordt wakker! 2014 is al lang begonnen! Kom in actie! Doe wat!"
"2014? Wakker worden? In actie komen? Welke actie dan? Wij zijn net zo lekker bezig!"

Een adequaat antwoord was nauwelijks mogelijk dankzij een plotseling opkomende krachtige black noise.Mr Serendip verliet ongehaast internet en ging zijn eigen weg.

 --- einde ---


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 7 Mr Terror

Mr Terror

Ze hielden hem precies drie maanden en een dag vast in deze ruimte. Zelfs voor de uitgebreide gesprekken (of "just chats, my boy" zoals zij dat zelf noemden) hoefde hij de kamer niet verlaten. Elke dag, op een onvoorspelbaar moment, werd de deur geopend en een tafel en twee stoelen naar binnen gebracht. Hij werd gesommeerd het bed te verlaten en aan tafel te gaan zitten. Op de tafel stond altijd een grote mok latte machiato, de manier waarop hij koffie het liefst dronk. Bier was er nooit. Wel kreeg hij als hij gewenste antwoorden gaf iets te eten. Meestal brood met oude kaas. Soms een warme maaltijd. De stoel aan de andere kant van de tafel bleef meestal leeg. Slechts een enkele keer als een van de gespreksgenoten in een aimabele bui was, ging deze uiterst behoedzaam zitten, alsof hij toch bang was voor onverwacht geweld van de zijde van de tegen zijn zin hier vastgehouden gast.
Ze stelden hem vragen. Ze legden hem stellingen voor en uitspraken en vroegen om reacties. Zij confronteerden hem met uitgebreide en uiterst gedetailleerde informatie over hem, over zijn vriendin, over zijn gedachten en daden en handelingen op het internet. Ze wisten àlles van hem, vanaf het moment dat hij voor het eerst de computer in die kamer met de blauwachtige gloed was gaan zitten (eerlijk gezegd eigenlijk ook al vanaf het moment dat hij werd geconcipieerd, maar hoe ze dat nu weer wisten?) Ze konden zelfs tot in de kleinste details beschrijven hoe zij de Kamasutra in praktijk hadden proberen te brengen. Ondanks het feit dat hij zo lang mogelijk probeerde te zwijgen en niets nieuws meer probeerde prijs te geven, ontwikkelde hij toch een heimelijke, diepe bewondering voor zijn gesprekspartners. In zijn ogen waren dit gewèldige detectives, speurders van formáat, méesterspionnen ... totdat het langzaam maar onontkoombaar tot hem door begon te dringen dat alles wat ze van hem wisten hij zelf op internet had gedeeld - weliswaar soms experimenteel,  afgeschermd en versleuteld, maar toch gedeeld.

Na tweeëneenhalve maand kwam het hoge woord eruit: terrorismeverdachte. Hoewel hij het woord absoluut niet kon plaatsen - je kon achter een laptop toch moeilijk jezelf als bom tot ontploffing brengen? - herkende hij de woorden en de begrippen die zijn gesprekspartner gebruikte en die hij als experiment over het internet had gevolgd. Het land waar zijn (ex-) vriendin vandaan kwam kreeg opeens een diepere betekenis. Evenals de woorden "democratie", "vrede", "handel" en "achtertuin". Het was volgens de ander heel goed mogelijk om vanachter een laptop een revolutie aan te sturen. Dat was precies waarvan ze hem van verdachten. Veel meer nog. Duisterder. Gewelddadiger. Voor alles hadden ze bewijs, ontleend aan zijn internetgedrag. Hij hoefde alleen nog maar te bekennen. Dat zou de zaak een stuk eenvoudiger maken en versnellen. Toen hij betoogde dat zijn internetavonturen slechts waren begonnen met een zoektocht naar de geheimen achter het begrip "Kundalini" om zijn liefdesleven nieuw leven in te blazen, werd hij allerminst geloofd.

Op de eerste dag van maart (tenminste hij vermoedde dat het die datum was; zonder internet wist je het nooit) bleken opeens zijn bewakers en ondervragers verdwenen. Uiteraard had hij dat in het begin niet door. Hij bleef uiterlijk uiterst kalm op bed liggen wachten op naderende voetstappen en een 'klik'. Hij kreeg steeds meer honger, maar weigerde toe te geven aan het onvoorspelbare patroon van de angst, dat zij naar alle waarschijnlijkheid op hem aan het uitproberen waren.
Pas toen zijn maag pijn begon te doen door gebrek aan voedzame inhoud stond hij op en begon te roepen, te bonken en met de deurklink te rammelen. De deur bleek open, de gang erachter leeg. In een zijkamertje vond hij de stapeltje vuile, lege pizzadozen, matras, een stoel, een tafel en een uiterst moderne maar totaal vergeten laptop. Een terloopse tik op de spatiebalk bracht het scherm tot zijn verbazing tot leven. Zo dom zouden ze toch niet zijn?

wordt vervolgd .... Mr Serendip

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 6 Mr Spook

Mr Spook

Ze kwamen voor hem diep in de Oudejaarsnacht, of zo je wilt vroeg op Nieuwjaarsdag. Vanaf het moment dat de wereld om heen losbarstte in de chaos van de vuurwerkvreugde, probeerde hij de gehele wereld buiten de sluiten.  Ogen ... dicht. Oren ... niet luisteren! Reuk ... afgesloten? ... Smaak ... wat is dat?  Gevoel .... eh ...
Ze namen niet eens de moeite hun komst aan te kondigen. Probleemloos passeerden ze gesloten voordeur. Werkkamer, woonkamer en badkamer werden direct gewapend verzekerd. Bleef alleen de slaapkamer over. Plus de man op bed. Het brokje ellende dat diep onder de dekens weg probeerde te kruipen. Lichtelijk verbaasd over wanhopige toestand waarin ze de verdachte aantroffen werd hij efficiënt en zonder enige substantiële weerstand  opgepakt, ingerekend en afgevoerd.

Hij sloeg zijn ogen op. Het plafond boven hem was smetteloos wit, slechts onderbroken door een grote onregelmatige scheur, die echter langzaam verdween terwijl de lichtinval door het enige raam verschoof. Hij was er absoluut van overtuigd dat de vorm van de scheur een betekenis had. Een of andere entiteit probeerde hem iets héél belangrijks te vertellen. Hij wilde dat hij de boodschap begreep, of in ieder geval zou kunnen begínnen te ontrafelen. Als hij maar goed genoeg zijn best deed. De werkelijkheid was immers altijd te begrijpen? Een druk op de knop en elke vraag transformeerde in het bijbehorende antwoord. Was er een computer in deze ruimte? Een internetverbinding? Hij wilde eigenlijk hier helemaal niet zijn. Hij wilde weg! Australië? Nieuw Zeeland? De Salomonseilanden? Elk oord, waar hij werkelijk vrij kon zijn, was goed. Doen en laten wat hij wilde ... het paradijs. Zelfs Bermuda was beter dan het hier-en-nu!
Buiten de kamer klonken naderende voetstappen gevolgd door een ingehouden metalen 'klik'. Hij sloot zijn ogen. Hij was er absoluut zeker van, dat hij nooit meer vrij zou zijn.

wordt vervolgd .... Mr Terror


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 5 Mr Home Alone

Mr Home Alone

Tweedekerstdag begon met een kater. Elke keer als hij bewoog kwam een aantal lege flessen hoorbaar met elkaar in contact. Dat geluid alleen al leek te exploderen in zijn hoofd. Hij opende voorzichtig de ogen, maar het licht sneed tot diep in zijn hersenen. Hij probeerde om hulp te roepen. Geen vrouwenstem reageerde. Met een hand voor ogen en de ander hoog in zijn nek gedrukt sleepte hij zich naar de badkamer en liet zich in het bad zakken. Hij liet het koude water net zo lang stromen totdat hij in staat was tot het construeren van een coherente gedachte. Naakt en nat liep hij de slaapkamer weer in. Het bed was leeg. Waar meestal zijn vriendin lag, lagen nu enkel lege bierflessen. De dekens waren op zijn kant verzameld en nu aan het voeteneind op een hoop getrapt. Voor de rest zag de kamer er ordentelijk uit, keurig zelfs. Langzaam drong het tot hem door dat de kamer er misschien ietwat te netjes, te opgeruimd uit zag. Hij draaide zich met een ruk om naar de woonkamer en bezuurde dat meteen. Een deurpost bood steun tot de duizeling weer was verdwenen. Ook de woonkamer zag er opgeruimd uit en ... enigszins kaal. Vage vermoedens over trouweloze vrouwen welden in hem op.  Hij strompelde gehaast naar de toiletpot om overtollige bierrestanten weer kwijt te raken. Daarna liet hij zich achterover op bed vallen. Hij had nu geen tijd en geen energie om over wat ook maar na te denken. Eerst die dekselse kater kwijtraken. Hij sloot de ogen en kreunde omstandig. Wat was er misgegaan, dat hij enerzijds een topprestatie had geleverd, gelijkwaardig aan wat je van een olympische medaillewinnaar mocht verwachten, en dat hem terecht euforische gevoelens had opgeleverd en anderzijds dat hij zich als een in de steek gelaten hond voelde, of als een zwerver in de vrieskou onder een brug, in elkaar gedoken onder een ontoereikende hoeveelheid kranten? Hier moest eerst maar eens rustig een nacht (of een dag) over geslapen worden.

In de dagen na kerst lukte het hem niet om te wennen aan het idee dat hij het appartement nu voor zich alleen had. Aan de binnenkant van de buitendeur was met een punaise een kerstkaart opgehangen. Van haar voor hem. "Merry Xmas and Happy New Year ... Wherever you are!" Verder niets. Op de telefoon geen enkele voicemail, alleen een vervelend bijgeluidje dat hem niet eerder was opgevallen. Hij controleerde zijn verschillende mailaccounts, de social sites waar zij beiden een account hadden, relevante chatsites, allerlei internetfora en -platformen, kortom alle mogelijkheden die maar iets zouden kunnen onthullen waaróm ze had gedaan wát ze had gedaan ... weggaan ... hem verlaten ... in de steek laten ... in rook opgaan ...

Op de dag voor Oudejaarsdag besloot hij tot in het volgende jaar op bed te blijven liggen. Met geen vinger zou hij een computer aanraken. Hij zou niet bellen. Hij zou het appartement niet verlaten. Niets zou hij doen. Niemand wilde hij spreken. Hij zou helemaal niets ... totdat de aarde weer op zijn normale wijze haar baan om de zon zou beschrijven. Sic! En q.e.d.! Of zoiets ...

wordt vervolgd ... Mr Spook

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 4. Mr Framing

Mr Framing

Toen hij wakker werd, was hij klaar voor een volgende stap in de ontwikkeling van hemzelf en die van internet. Zachtjes zonder zijn vriendin wakker te maken, kroop hij het bed uit. In het donker pakte hij zijn laptop van het nachtkastje en sloop hij naar zijn werkkamer. Internet betekende vrijheid, om te doen en te laten wat je wilde, om te pretenderen wie je maar wilde zijn, om je fantasie te vrije teugels te laten. Alle zintuigen kon je op internet aan bod laten komen. Niets was verboden alles mocht. Welkom in de wereld 2.0 en alweer op weg naar 3.0!
Hij aarzelde waar te beginnen. Wat zou zijn eerste stap zijn? Àls je eenmaal was begonnen, ging het allemaal vanzelf. Associaties te over. Je moest echter wel èrgens beginnen: een woord, een begrip, een afbeelding? Hij startte een flitsende zoekmachine op en staarde naar het scherm: veel wit, een smalle bovenbalk met mogelijkheden. In het midden een langgerekt rechthoek, waarin een cursor pulserend wachtte op zijn startopdracht. Drie eindeloos lange minuten verstreken. Toen begon het scherm te reageren. Onder de cursor, buiten de rechthoek, verschenen trefwoorden, suggesties en webadressen. Hé, daar zag hij diverse malen het woord "Devadasi" staan. Dat kende hij, dat had te maken met "Kundalini".  Zijn vroegere zoektochten op internet! Hij scrollde langs de lange rij webadressen en begroette ze als oude bekenden. Geweldig toch, als internet zich zover heeft kunnen ontwikkelen dat het voor jou interessante links ophoest, zelfs nog voordat je er naar hebt gevraagd!? Hij grinnikte zachtjes. De cursor had nu lang genoeg gewacht. Hij tikte zijn eerste trefwoord in om te zien hoe de zoekmachine zou reageren.

"Barcelona" ....  Informatie over voetbal verscheen. Vrijwel niets over de stad in Spanje (pas op pagina 5). Goed zo! Tenslotte was hij een voetbalfan en had nog nooit iets over een Spaanse vakantie opgezocht. Hij moest er zelfs niet aan denken!
Wacht eens even... "Vakantie"? Ach ... dus dáár had zijn vriendin belangstelling voor. In ieder geval beter dan Spanje.
"Nieuwe auto". Het ideale merk. Weliswaar onbetaalbaar, maar wel mooi en heerlijk om van te dromen.
"Verzekering". Akkoord....! Direct toegang tot de maatschappij waar ze de meeste van hun verzekeringen hadden ondergebracht.
"Bank". Idem dito!
"Boeken".  Was verwacht!
"Bier". Lekkerste merk. Ach ... Dat was goed om te weten ... aanbiedingen in de buurt ... vanaf morgen.
"Muziek". Direct bestellen!
"Dating". Verontrustend! Direct doorklikken?
"Social Media". Dè hyper-populaire sites waarop iedereen alles met elkaar deelde en waarop hij uiteraard zeer actieve accounts had (zijn vriendin trouwens ook). Je hoefde alleen nog maar jóuw persoonlijke wachtwoord in te vullen, al werd er reeds een adequate suggestie gedaan ...
"Nieuws". Nu werd het echt interessant. Diverse nieuwssites gleden over het scherm. Verschillende berichten en filmpjes popten up. To the point! Allemaal.

Hij begon er lol in te krijgen. Hij combineerde trefwoorden en afbeeldingen. Hij associeerde op de uitkomsten. Hij passeerde allerlei informatie-, chat- en discussiesites, van 1.0 tot 3.0. Hij probeerde te raden wat de internetreacties zouden zijn op elke volgende actie van hem. 73,8% nauwkeurig!
Beter gezegd: 81,9% als hij het bij bekende onderwerpen hield, onderwerpen waarvan hij wist, dat hij er op internet vaker mee te maken had gehad, hetzij in opdracht van anderen, hetzij uit eigen nieuwsgierigheid. Hij probeerde nieuwe onderwerpen, leuke onderwerpen, prikkelende onderwerpen, duistere onderwerpen, verboden onderwerpen ... Het percentage juiste inschattingen over wat de respons van het internet zou zijn kelderde dramatisch naar zo'n 9%. Hij bleef wat langer rondhangen bij nieuwe woorden en op pas ontdekte sites ... et voilà ...  met een behoorlijke snelheid schoot zijn de nauwkeurigheid van zijn inschattingen omhoog. Yes!
Uitgeput bleef hij uiteindelijk steken bij een nauwkeurigheidswaarde van 73,8% procent. Niet gek voor een systeem dat nog maar een luttel aantal jaren een zelflerend vermogen had gekregen.
Hij besloot te onderzoeken of hij de nauwkeurigheidswaarde op kon schroeven tot boven de 82%. Dan zou je immers kunnen zeggen, dat internet grofweg sneller met antwoorden kon komen dan jij ze kon bedenken. Helemaal zelf zoeken vond hij inmiddels zó 2008!

Op een stormachtige eerstekerstdag wist hij zelfs de bijna mythische 90%-barrière te doorbreken.
Hij sloot die dag af met een percentage van 90,2. Hoe mooi kan het zijn! Moe maar voldaan (en ietwat aangeschoten door al het zware bier dat surfen op het internet zoveel soepeler maakte) gleed hij onderuit en liet zich uitgebreid door zijn vriendin masseren. Met zachte stem gaf hij gedetailleerde instructies (zojuist geleerd) hoe zijn heftig protesterende spieren van kramp of rsi te verlossen, terwijl hij steeds op het juiste moment naar de optimale houding schakelde. Voordat hij in zijn welverdiende slaap kon wegzakken, hoorde hij haar nog iets nadrukkelijks zeggen, maar de inhoud drong niet meer tot hem door. Bovendien sprak ze in haar moederstaal, iets wat ze jaren niet meer in zijn nabijheid had gedaan. Hij sliep.

wordt vervolgd ... Mr Home Alone

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 3. Mr Nosey

Mr Nosey

Maandagochtend, van negen tot twaalf uur, had hij de computer voor zichzelf. Om veertien over negen had nog steeds niemand zijn hulp ingeroepen. Om kwart over negen (negen uur zestien minuten en achtenveertig seconden om precies te zijn) maakte een zekere Mr Nosey zijn virtuele aanwezigheid wereldkundig. Het beeldscherm flikkerde een paar keer zacht en schakelde moeiteloos een aantal keren over tussen diverse internetbrowsers om tenslotte tot rust te komen op een leeg scherm: alleen boven een rij handige pictogrammen, daaronder een url-balk inclusief voorkeursites, een nuttig pulldownmenu en onderaan de mogelijkheid een virtueel toetsenbord op te roepen. Een knipperende cursor nodigde hem onvermoeibaar uit tot actie.

De vraag was alleen: welke oproep tot welke actie? Green vraag, geen verzoek, geen noodkreet. Alleen dat lege scherm, die knipperende cursor. Opeens was hij zijn gevoel voor zinvolheid kwijt. Als iedereen zichzelf kon redden (grotendeels althans; hij kon zich niet voorstellen dat niemand zijn hulp meer zou inroepen zodra er iets achter scherm gebeurde dat je niet verwacht en helemaal niet gewenst had), welke toegevoegde waarde bleef er dan nog voor hem over?

Hij steunde zijn hoofd in beide handen en staarde naar het scherm. Wit schakelde een fractie van een seconde op zwart. Zijn spieren in nek en hals verstrakten. De cursor knipperde onverdroten voort. Gespannen wachtte hij op een herhaling. Ja, daar kwam het. Wit ... Zwart ... Wit ... Wel achthonderd milliseconden deze keer, schatte hij. Stroomvoorziening in orde? Stekker in het stopcontact? Alle connecties ingeplugd? Internet actief en verbonden? Daar! Daar was het weer! Wit ... Zwart ... Wit ... Weer zwart... Wit ... Nogmaals zwart ... Wit ... Elke keer langer... Ongeduldiger leek het wel. Alsof iets of iemand hem steeds nadrukkelijker een vette knipoog gaf. Kom eens in beweging, jij! We hebben niet de gehele dag de tijd. Om twaalf uur is je vriendin weer aan de beurt. Het werk komt niet vanzelf klaar!

Welk werk? Waarom moest eigenlijk computeractiviteit een primaire nut en zin hebben? Waarom moest altijd weer eerst de vraag worden gesteld voordat er door computer- of  internet-antwoord kon worden gegeven? Waarom moest je internet enkel als middel tot een zinvol doel zien? Een virtueel bestaansrecht dat geworteld is in de vraag van mens en maatschappij? Kan internetten niet ook een doel op zich zijn? Surfen, browsen, spelen, zoeken, je zelf verrassen, altijd nieuwsgierig zijn en blijven, ontdekken, opnieuw ontdekken, vinden van nearlings en serendipiteiten, toch verder zoeken, tot het internetten per se zijn nut en doel heeft bewezen?

Hij knipoogde vriendelijk naar het beeldscherm en toetste triomfantelijk het woord "Kundalini" in, niet omdat hij aanvullende kennis omtrent het begrip nodig dacht te hebben, maar omdat hij het leuk dacht te zullen vinden om vrij associërend over het internet te surfen ... en je moest toch ergens beginnen? Een forse klap op de enter-toets en daarna begon een virtuele reis, waaraan toen de meeste jong ex-digibeten nog lang niet aan toe waren (enige jaren later zou hij, ver voor de muziek uit,  het "e-woord" uitvinden evenals het begrip "lifehacking" en zo een verbinding tussen het individuele aangename een het maatschappelijk nuttige opnieuw zinvol en aanvaarbaar maken).

Nu echter op deze dag, rond twaalf uur, moest zijn vriendin, helemaal zoals ze reeds volledig had verwacht, hem bijna achter zijn computer vandaan sléuren! Afspraak wàs echter afspraak! Zij had ook wel wat uit te zoeken op het internet! Waar dacht hij helemaal mee bezig te zijn!? Alsof drie uren achtereen niet voldoende waren ... Was hij soms stiekem aan het chatten? En met wie dan wel? Waarover? Ruw opgeschrikt uit zijn zwerftocht keek hij zijn vriendin verwilderd aan. Chatten? Stiekem gedoe? Hoe vat je een oneindig virtueel avontuur in een paar welgekozen woorden samen?
"Nee!", zei hij. "No!" zei hij, nog helemaal vol van in het internet-steenkoolengels van de afgelopen uren. "No! Just had a talk and a walk with Mr Nosey!".

In de internet-uren die hem sinds die dag, in goed overleg, waren toegewezen, ging hij steeds vaker en uitgebreider op stap met Mr Nosey. "Kundalini" bleek daarbij in beginsel een intrigerend startwoord. Na de vondst van allerlei wijsheden uit Oost en West, die elkaar op het eerste gezicht aanvulden en ondersteunden, maar vervolgens elkaar toch fundamenteel meenden te moeten bestrijden,  wees Mr Nosey hem door naar een ontelbaar aantal meer fysiek georiënteerde sites. Inspirerend, vond hij die. Stimulerend. Fantasie aanwakkerend. Aanzettend tot experimenteren. Vervlakkend na de drieduizendzevenhonderdvierentachtigste variatie op hetzelfde of op z'n minst vergelijkbare thema. Vervolgens liet hij zich enkel nog bij hoge nood verleiden tot een kort bezoek. 

Nu aan zijn kortetermijnbehoefte was voldaan, ging de virtuele internetwereld pas echt voor hem leven. Hij visualiseerde het internet ook als een reële fysiek wereld, waarin je volledig vrij kon ronddwalen, eindeloos kon zwerven tot je ooit het einde van de wereld had gevonden, of in ieder geval zover rond had getrokken dat je weer op je beginpunt was beland. De internetwereld bleek vele malen groter dan de echte wereld. Hoeveel landen had je? 190? 192? Daarentegen hoeveel websites? Even Mr Nosey knows/doesn't know, isnt it? In ieder geval genoeg mogelijkheden om collega's, navolgers, beginnelingen en routiniers op de meest gekke plekken tegen te komen. Hier een virtuele High Five, daar een virtuele Low Five, een korte uitwisseling van vragen en antwoorden, een inhoudsloze chat, doorverwijzingen, bedreigingen, tips, liefdesverklaringen, verwoorde onderbuikgevoelens die je normaliter niet eens aan een schutting zou durven bekennen, hij kwam ze allemaal tegen. Toen internet mainstream was geworden en alles virtueel vindbaar werd wat gezocht kon worden, nam Mr Nosey afscheid met eenmalig drie lange knipogen. Wit ... Zwart ...  Wit ... Zwart ...   Wit ... Zwart ... Wit ... En dat vond hij zó 2001!

wordt vervolgd  ...  Mr Framing

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 2. Mr WizzKid

Mr Wizzkid

Hij loopt door een lange gang. Op een na zijn alle deuren gesloten. Het kan hem niets schelen. Hij is ook niet nieuwsgierig. Dit is de eerste dag na het afronden van zijn studie. Waarom zou je belangstelling hebben voor een paar afgesloten deuren, als de wereld voor hem open ligt, klaar om te worden veroverd? Met een brede grijns haast hij zich naar de uitgang, die normaliter alleen bedoeld is voor noodsituaties. Deze dag is de laatste dag van zijn aanwezigheid hier en de eerste dag van de rest van zijn leven; als dàt geen valide "noodsituatie" is!? Hij passeert de halfopen deur. Een blauwige gloed verlicht de kamer. Een zacht gebrom treft zijn oor. De verovering van de wereld wordt even geparkeerd. Hij duwt de deur open en loopt naar binnen.

Dit was de eerste keer dat hij een computer zag, beter gezegd een beeldscherm, dat de zichtbare verbinding vormde tussen het computerbrein elders in het gebouw (om precies te zijn enkele meters onder zijn voeten) en een nieuwsgierige buitenwereld. Onder het beeldscherm was een toetsenbord zichtbaar, ernaast een zwarte doos die je ponskaarten kon voeren. Wat hij zich later vooral zou herinneren waren de pulserend witte letters, die als de aftiteling van een film in een oneindige  reeks over het scherm zouden glijden, zonder ook maar een enkele betekenis bloot te geven. Met open mond bleef hij staan staren. De wereld was vergeten. Hij was verkocht.

Als een van de eerste vrijwilligers, dus zonder dat beroep of studie hem daartoe dwong, nam hij plaats achter een computer en wist direct dat hij zijn plek had gevonden. Nu ging er echt een wereld voor hem open. Algol was de eerste niet-menselijke taal, die hij leerde, en die voor hem de geheimen op het beeldscherm ontsluierde. Hij ontdekte dat je op allerlei manieren met computers kon communiceren: draai- en drukknoppen, schuiven en schakelaars, ponsbanden en ponskaarten, toetsenborden en muizen. Jij stelde een vraag, de computer gaf antwoord. Vooral de kwaliteit van de vraag bepaalde de kwaliteit van het antwoord.

Na Algol volgden vele andere talen (vooral Fortran bracht hem veel plezier en kennis), totdat hij ontdekte dat je dergelijke machinetalen zonder meer kon overstijgen. Laat het programmeren maar over aan de nerds!  Je kon in plaats van ingewikkelde commando's net zo goed pictogrammen aan-'klikken', die dezelfde of vergelijkbare opdrachten voor je uitvoerden. Sterker nog, je gebruikte gewoon je eigen mensentaal om vragen te stellen. Per omgaande kreeg je heldere antwoorden. Vooral toen er internet ontstond en grofweg alle computers en in de wereld met elkaar waren verbonden. Akkoord, er waren nog wel wat onduidelijkheden qua semantiek, communicatie, cultuur en betekenis. Een kniesoor die daar op lette! Onduidelijkheden betekenden dat er gewoon nog genoeg was te ontdekken - door mensen zoals hìj welteverstaan! Hij voelde zich een pionier, een ontdekker, een veroveraar.

Ze begonnen hem Mr Nerd te noemen, de mensen op het werk. Ze hadden de weg naar zijn kamer heel snel gevonden om al hun computer gerelateerde problemen door hem op te laten lossen. Hij hielp ze graag, al had hij liever gehad dat ze hem Mr Wizzkid hadden genoemd. Dat klonk hem veel sympathieker in de oren. Bovendien deed het meer recht aan wie hij was en wat hij kon. Toen ook zijn sociale omgeving in de ruimste betekenis van het woord hem op de onverwachtste momenten begon te benaderen voor raad en ondersteuning, had hij Mr Nerd reeds tot geuzennaam verheven. De mensen om hem heen noemde hij vertederd Digibeten. Hij vond hen zó 1981

Hij koesterde zich in de warmte van de aandacht van velen. Hij voelde zich zinvol en nuttig en superieur. Als klap op de vuurpijl bloeide uit een e-date met een buitenlandse raadzoekster een ware romance. Nu voelde hij zich ook nog geliefd. Via internet bleek het voor een Mr Nerd betrekkelijk eenvoudig een uitreisvisum, een inreisvisum plus een verblijfsvergunning te regelen.
Je zou kunnen zeggen, dat hij toetertijd, direct na zijn studie, de kans om de wereld te verkennen had laten lopen, maar inmiddels had de wereld in al haar verscheidenheid zich op een presenteerblaadje aan hèm aangeboden. Wat wilde je nog meer? Hij voelde zich gelukkig.

Op de eerste maandagochtend van de vakantie, zo rond kwart over negen, na een betrekkelijk rustig weekend, melde echter een zekere Mr Nosey zich. Hij herkende de ander aanvankelijk helemaal niet. Hij zat gewoon nog na te denken over waarom het afgelopen weekeinde zo rustig was geweest. Gewoonlijk kreeg hij nauwelijks de tijd om vrijdagsavonds thuis te komen, zich te ontspannen met een goed glas bier en de liefde met zijn vriendin te delen, voordat de eerste Digibeet zich meldde. Dat ging dan vervolgens het hele weekeinde zo door. De onderwerpen waarover hulp werd ingeroepen liepen uiteen van computercrashes, installatieproblemen, programmauitleg, internet en social media-gebruik tot concrete zoek- en verwerkopdrachten (van het vinden woorden, begrippen, voorwerpen, aankopen en het volledig plannen en regelen van een vakantie tot het beoordelen van onbegrijpelijke foutmeldingen, spam, virussen, trojan horses en andere kwaadaardige internetbedreigers plus niet te vergeten het adviseren omtrent de vele bestrijders van dat kwaad). Afgelopen vrijdagavond was de eerste keer geweest, dat ze ongestoord twee hoofdstukken van de Kamasutra hadden af kunnen werken (uiteraard op internet gevonden, via een zoekopdracht voor een middelbarescholier over de histo-geografische betekenis van een zekere Richard Francis Burton in de Oriënt). Zelfs zijn vriendin wist nahijgend van de fysieke inspanning nauwelijks meer een vraag over de lippen te krijgen. Met een tevreden glimlach viel ze in slaap. Lichtelijk van slag dronk hij nog een laatste biertje en ging naast haar liggen, de ogen in verwondering wijdopen gesperd. Toen hij wakker werd zag hij haar achter de computer zitten, vrolijk in gevecht met toetsenbord en muis.

Bij het eerste gerucht draaide zij zich om een fluisterde ze "Kundalini" als het toverwoord dat zij op internet zocht. "Hulp nodig?", fluisterde hij terug. Ze schudde het hoofd. Haar glimlach deed hem vergeten 'wat?' en 'hoe?' te vragen. Zodra ze, klaar met surfen, in de badkamer verdween, checkte hij haar zoekhistorie op internet en wist niets meer te zeggen.

Alsof haar Kundalini-zoektocht een nieuw tijdperk had ingeluid, bleef het gehele weekeinde de telefoon stil en de mailbox leeg. Een voorzichtige check toonde aan dat alle verbindingen en systemen naar behoren werkten. Vrienden en kennissen beantwoorden vriendelijk zijn oproep, maar wezen er tegelijkertijd op subtiele wijze op, dat ze redelijk druk hadden hun eigen computer en internet te bedienen. Ja zeker, helemaal zelfstandig en dankzij hem, Mr Nerd; als hij hen niet de weg had gewezen...
Samen lazen ze dat weekeinde nog een paar boeiende hoofdstukken. Zondagavond hadden ze genoeg gelezen voor een weekeinde. Op de bank, met elk een glas wijn in de handen besloten ze een tweede computer te aan te schaffen en tot die tijd de verlangde computertijd te roosteren.


wordt vervolgd ...  Mr Nosey

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl 

Op zoek naar Mr Serendip: 1. Mr Nobody

Mr Nobody

Hij slaat zijn ogen op. Het plafond boven hem is smetteloos wit, slechts onderbroken door een grote onregelmatige scheur, die langzaam verdwijnt als de lichtinval door het raam verschuift. Hij is er absoluut van overtuigd dat de vorm van de scheur een betekenis heeft. Hij knijpt zijn ogen samen, tot zijn wimpers elkaar raken. Misschien helpt het als hij minder scherp kijkt. De contouren van een land? Een doel, iets om naar uit te kijken! Australië misschien? Kun je verder weg? Zou het land ook Nieuw Zeeland kunnen zijn, of zelfs de Salomonseilanden, of nog beter Bermuda? Hij beweegt traag zijn hoofd: een nieuw perspectief. De verborgen betekenis wil zich kenbaar maken! Als hij maar logisch kon nadenken, alle vooroordelen overboord gooien. Als hij zich volledig leeg zou kunnen maken: even geen gedachten, geen gevoelens meer, geen enkele afleiding van waar het wezenlijk in het hier-en-nu om gaat. De scheur heeft reeds vrijwel elke herkenbare vorm verloren, voordat hij de betekenis heeft kunnen doorgronden.  Buiten de kamer klinken voetstappen gevolgd door een ingehouden metalen 'klik'. Hij sluit zijn ogen.

Wordt vervolgd ... Mr WizzKid


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl