Als eindelijk iedereen in de zaal een plekje heeft gevonden, begint de Rebbe te spreken en vertelt hij een verhaal. Zo halverwege beginnen de eerste luisteraars te knikken en elkaar schuins aan te kijken. Dat klopt. Zo is het. Dat heeft de Rebbe goed gezien. Als tenslotte het verhaal is afgelopen, gaat iedereen tevreden naar huis.
De Rebbe heeft ook een leerling, die steeds weer vol ongeloof dit sterke staaltje van vertelkunst voor zijn ogen ziet gebeuren. Dit wil hij ook kunnen.
Met zijn tweeën alleen op een vroege wandeling in het bos, durft hij naar het geheim van de Rebbe te vragen. Het is immers onmogelijk om al die honderden mensen, met elk hun eigen vragen, in een enkel verhaal antwoord te geven? En bovendien dat elke week te herhalen, met steeds een ander verhaal?
- Een goede vraag, antwoordt de Rebbe. Ga vooral zitten.
En de Rebbe vertelt het verhaal van de pijl, die zijn weg aflegt van de van de strakgespannen boog van de schutter, door de lucht zoeft en het doel vindt; precies in het hart van de roos.
- Luister, zegt de Rebbe.
Mijn verhalen zijn als de pijl. Ik weet alles van spanning en ontspanning, alles van vasthouden en loslaten, alles van richten en raken. Ik ben verantwoordelijk voor die pijl. Maar de luisteraars, die bepalen zelf of ze de roos ophouden om in het hart te worden geraakt. Zo raken mijn verhalen doel... of niet.
De leerling knikt.
